Month: July 2019

De wind waait vol uit het noorden, stormachtig en dat blijft zo de komende dagen tot zelfs de hele week. Dit komt mij niet goed uit. Zaterdag net in het laatste uur voor mijn rustdag heb ik een blessure opgelopen aan m’n schouder bij het corrigeren van de kano met de golven die achterop kwamen. Het is meer dan zomaar een pijntje. Medische check was nodig en het advies is 5 dagen rust en dan voorzichtig opbouwen. Dat stormachtige weer helpt met accepteren dat even niet kanoën het beste is, maar leuk is anders. Je wilt toch eigenlijk verder. Ik zit nu steeds te kijken wanneer ik het beste kan gaan. En dat is als de wind eindelijk gaat liggen en de golven wat zijn weggeebt.

Als het toch niet over gaat, heb ik wel een fantastisch avontuur en uitdaging gehad. En voel mij wel goed over wat ik voor elkaar heb gekregen en hoeveel moois ik gezien heb en geweldige leuke ontmoetingen ik heb gehad. Eigenlijk zou ik eind deze week naar huis gaan en volgende week weer aan het werk. Dus het is een beetje mission impossible aan het worden om de laatste 370 km te varen. Ik heb het werk gevraagd of ik eventueel een week later kan beginnen, maar dan moet de schouder en het weer ook nog meevallen. Best spannende en onrustige dagen. Het is zoals het is.

De laatste dag voor mijn rustdag. Er staat een stevig windje mee en ik ga vandaag een grote oversteek doen. De golven zijn behoorlijk, maar ik ben hier bij een schiereiland, ik denk dat het verder op zee wel beter is.

Het punt waar ik naar toe wil, het uiteinde van het volgende schiereiland, kan ik nauwelijks zien. Is het dat schemerige punt in de verte? Met behulp van mijn navigatie, blijkt dat het inderdaad te zijn. Ik twijfel nog even over de oversteek maar dan denk ik, als ik het nu niet doe, dan wordt het met tegenwind, dus ik ga ervoor!

Op 2/3 van de oversteek zit een wat korter schiereiland en daar liggen velden met grote keien. Ik heb mijn route er doorheen al uitgestippeld, want dat is wat korter. De keien liggen redelijk diep, waardoor de golven hier best onstuimig zijn. Maar daarna is het even een stuk rustiger, wel lekker!

Ik heb contact met Fabian, een jonge Zweedse collega-Blue Ribbon kajakker. Hij had contact met mij gezocht en we hebben een leuk telefoongesprek gehad. We hebben genoeg om uit te wisselen. Een ding heb ik goed onthouden. We eten allebei couscous, maar hij is wel wat jaloers op mijn goulashsoep die ik er af en toe bij eet als saus. Dus ik bewaar een pak, voor als we elkaar ontmoeten.

Het laatste stuk heeft wat beschutting van stenengroepen en eilandjes, dus dat is wel fijn aankomen. Na 3,5 uur varen wil ik het eerste beste eilandje op voor een sanitaire stop, maar daar zijn de meeuwen het absoluut niet mee eens. Dit is eigenlijk de eerste keer dat er meeuwen op me af vliegen. Ze hebben vast jonkies, laat ik ze maar wat rust gunnen, denk ik en ik vaar verder naar het haventje.

Eigenlijk ging deze oversteek best wel snel. Doordat ik zo bezig ben en de golven om me heen, valt de snelheid niet zo op. Maar ik ging meestal boven de 8 km/uur en ik heb een paar stukjes super fijn gesurft met de golven mee. Daar haalde ik toch zeker 10 – 11 km/uur :):) Ik vind dat hard, maar voor mijn overbuurmeisje Lena, die bij de Nederlandse kanotop hoort, is dit als een rustig invaartempo….

Een grote verrassing! Christa heeft een kayak gehuurd en vaart een stuk mee. De campingbaas is enthousiast en staat op de steiger ons uit te zwaaien. Hij maakt een filmpje, voor de Facebook pagina van Camping Barsta. Wat een begin van  de dag:)

We varen op een gladde zee, kletsen en genieten. Christa is onder de indruk van hoe mooi het is op het water hier in de Höga Kusten.

Het uurtje vliegt voorbij. We komen nog twee andere kayakers tegen en wisselen wat uit. Zij zijn op weg naar een zeehonden plek en vertellen mij, dat er in de buurt nog zo’n plek is.

Waar de beschutting ophoudt en de open zee begint, neem ik afscheid van Christa, zij vaart weer terug naar Barsta.

Het is bijna de hele dag windstil. Bizar bijna en warm. Ik gooi af en toe water over mijn hoofd en maak m’n pet nat.

Ik geniet er van, dit zijn zeldzame dagen. Ook hoor ik nog zeehonden huilen en spot wat Alkjes. Nu zie ik hun dikke snavel heel goed!

Aan het eind van de dag nog een beetje gedoe omdat de baai die ik uitgekozen had, vol met rotsen ligt. En er staan huizen op de twee zandstrandjes verderop, dus ik peddel een stukje terug en zoek in de haven een plekje.

De verrassing van de dag. Ben lekker aan het peddelen en kijk ik op mijn horloge, ga ik 4,8 km per uur, terwijl ik voor mijn gevoel iets van 7 of 7,5 ga. Dat kan niet anders dan stroming zijn, want zoveel wind tegen is er niet. Pas ‘s avonds kom ik er achter dat daar een enorm grote rivier uitmondt in zee en het water tussen de eilandjes door zijn weg vindt naar zee. De Ångermanälven.

Tijdens de lunch vind ik onverwacht een leuk plekje, waar een soort natuurlijke zeekajak-landingsplaats is gemaakt. Daar ligt in een enorme rotswand een natuurlijke inham met een dun laagje water. Daardoor kan mijn kano zo over een glad granieten steen glijden en kan ik er rustig uit stappen.

Christa was aan het wandelen en zou misschien in Barsta haar tent opslaan. Als ik het haventje van Barsta in kom, staat Christa daar pootje te baden. Hoe leuk is dat! Bang, als zij is voor Blue-Ribbon regels, staat zij netjes toe te kijken als ik mijn kano het land opsjor.

Het is een zeldzaam mooie kano-dag. Met weinig wind, tot veel wind mee. Zelfs de oostenwind houdt zich in, waardoor de golven vanuit zee goed te doen zijn. Nou ja, goed te doen.. Ik ben er inmiddels aan gewend dat de golven, wanneer ze van achteren komen, eens in de zoveel tijd met een hoop gebruis volledig om mijn middel heen walsen. Zonder spatscherm zou ik echt niet kunnen!

De eerste oversteek is echt heel lang. Maar het fijne is dat er eilandjes zijn als markeringspunten, en boeien. Er komt ook een vrachtschip voorbij, dus dat leidt lekker af. Dan zie ik een soort pinguïn, en nog een en nog een. Ze vliegen massaal over me heen, ze drijven in het water, het is echt geweldig. Ik denk de brede snavel van een Alk te zien. Nu ben ik gelijk helemaal tevreden dat ik deze route binnendoor heb gedaan. Want als ik buitenom was gevaren, dan had ik deze leuke Alkjes gemist.

De tweede oversteek is eigenlijk wel een gezellige baai. Ik kan de huisjes en de bomen aan de oever van de baai zien, dat vind ik altijd wel leuk. Op een gegeven moment, hoor ik weer huilen. Ik begin te scannen om te kijken waar ze zitten. En dan zie ik ze. Een hele kluit zeehonden op een plek met platte rotsen die net boven water uitkomen. Er zit alleen een zeehond wat agressief te brommen en te proesten. Nu heb ik voor het eerst het gevoel, dat het niet alleen maar lieve beestjes zijn…. Ik weet natuurlijk niet of het tegen mij bedoeld is, maar het klinkt in elk geval niet als een hartelijk welkom. En ik ben nog best ver weg.

De dag eindigt weer met wind vanuit het oosten. Oh, nee, denk ik, dat zijn weer golven van zee. Maar de windkracht is precies goed, het houdt me bezig maar de golven zijn verder prima te doen. Waar de golven in een soort trechter komen, tussen de vaste wal en een eilandje die voor het stadje Härnösand ligt, versterken de golven elkaar en er ontstaan een soort van wind-tegen-stroming-golven. Ik houd de hoge wal aan van het eiland, waardoor ik er vrij soepel langs kom.

Een jongen met een vriendin in een Canadese kano komen me tegemoet. Het is duidelijk dat de jongen graag de golven in wil, maar zijn vriendin heeft er duidelijk minder zin in. In zijn eentje lukt het niet, en misschien maar goed ook, want het is echt wel een beetje een golf-chaos daar.
Ik vaar door het stadje, waardoor ik zo langs de supermarkt vaar.

Op de camping wacht een grote verrassing. Naast dat ik Christa tref, zijn de campingbeheerders Louisa en zus Alicia ook heel enthousiast dat ik langskom. Louisa kent Jim Danielsson, de grondlegger van de Blue Ribbon! Hij was een aantal jaren geleden ook op de camping en Louisa heeft toen van hem een gesigneerd exemplaar van zijn boek gekregen.