Month: September 2019

Bij het wakker worden ben ik nerveus, het waait best stevig vanuit zee en ik ben moe van de afgelopen 8 dagen achter elkaar peddelen. Rune voelt dat goed aan. Hij heeft twee keer de Red-white ribbon gevaren om de kust van Denemarken en weet wat het is, zo’n laatste dag. Een mix van gevoelens en vermoeidheid. We beginnen allebei in onze eigen gedachten aan de voorbereiding.

Gisteren was ik niet zover gekomen als gedacht, door de ferme tegewind. Al mijn kleren die ik aan moet met peddelen, zijn nog nat van de grauwe koude dag, gisteren. De eerste wollen onderlaag, ook nat, heb ik aangehouden in mijn slaapzak. Gelukkig zijn deze vannacht een beetje opgedroogd!

Het moet de laatste dag van de Blue Ribbon worden. Ik had een rustige dag in mijn hoofd, beschut peddelen tussen eilanden, genietend van het landschap. De werkelijkheid is net even anders…

Het is een super zware dag. We hoppen van van eiland naar eiland. Ik voorop en Rune ernaast, of er vlak achter. Moet ook wel want er komt mist op ons af. Mist, echt dichte mist. Dankzij goed navigeren komen we steeds weer in de luwte van een eiland. Dat werkt goed.

Maar het is zwaar, het lijkt wel een examendag. Alles komt voorbij: Pittige wind tot 10 m/s schuin tegen, serieuze golven, mist zonder enig zicht, wind pal tegen een brug met enorme stroming golven, maar ik ga er doorheen. Wow, zo gaaf! Het is me gelukt!

En dan, iets wat we niet meer hadden verwacht… de zon aan het eind en een flink stuk rustig uitpeddelen in de luwte. Aan land vind ik tenslotte de grenssteen, het officiële eindpunt van de Blue Ribbon! Ik ben d’r!!!!

De een-na-laatste dag!!

Het is bewolkt, maar windstil. Als ik uit de luwte kom, beginnen de golven zich al op te bouwen. Het waait niet heel erg hard, maar het is Zuidenwind. Dus de golven kunnen zich opbouwen over de hele lengte van de zee. Het is goed te doen, het gaat alleen niet super snel. Steeds achter een eiland even schuilen en bijkomen en dan weer verder. Stap voor stap kom ik dichterbij.

We eten snel wat warms op een strandje van een vakantiehuis.

En dan beginnen we aan de avond peddel, die uiteindelijk in het donker eindigt. Prachtig, maar ook puzzelen om een goede landingsplek te vinden. Uiteindelijk lukt dat bij een haventje. Snel de tent opzetten en met natte termolaag nog aan, de slaapzak in. Hopen dat die morgen lekker warm en droog is….

Het is een super dag!

Om vol te profiteren van het windje in de rug vaar ik 3 uur snel door. Voor de lunch zitten we al op 34 km. We luchen heerlijk in de zon. Ik zie de berkenbomen elke dag geler worden, de herfst treedt heel snel in.

Voor zessen hebben we de buit binnen, 59 km! We zijn super tevreden en hebben nog tijd over om de kleren ietsje droger te krijgen in de laatste uurtjes zon. Op de warme stenen gaat dat nog best goed.

Nog even snel een kopje thee bij Marian, onze Roemeen voordat we weggaan. Zijn nachtdienst zit er bijna op, en onze dag begint.

Het is een mooie dag, we hebben bijna de hele dag wind in de rug. Maar ineens draait hij naar ijskoude Noorderwind. Ik zet even aan om het warm te houden en pak snel mijn hoodie. Voor onze lunch vinden we een prachtig plekje op een eilandje, bij een verlaten vakantiehuisje met een sauna. Op een steen drinken we wat warms en daarna gaan we weer op pad. We pauzeren wat korter, omdat de pauze’s aan land erg koud zijn. Zodra we weer peddelen, worden we weer warm.

Tijdens een andere korte pauze ontmoeten we nog twee vissers. Zij delen hun koekjes met ons. Erg leuk! We varen weer verder.

Ineens begeeft Rune zijn roer het alweer. Gelukkig zijn we er nu beter op voorbereid en zijn we net in de buurt van een eilandje, waar hij zijn roer weer kan maken. Met een vooruitziende blik heb ik gisteren de routes aangepast. Geen grote oversteken meer, maar steeds via eilandjes. Door een vreemde constructie van de roertouwtjes door de pedalen heen, kun je er eigenlijk op wachten totdat touwtjes van het roer van Rune weer doorslijten. En je wilt niet stuurloos zijn op groot open water. Rune zijn kano is namelijk een racemonster, die echt een roer nodig heeft. Hij kan hem ook vast zetten, maar sturen met de kano gaat dan bijna niet. In nood trek ik hem met een noodlijn, om hem koers te geven. Dat hebben we samen voorbereid. Het is trouwens super gezellig samen met Rune. Echt gaaf dat hij de laatste dagen van deze zo unieke tocht mee vaart.

Het is hier snel herfst aan het worden, 5 graden als we opstaan. Vandaag is de lucht grauw, met veel regen. Koud hoor.

Maar vannacht was een unieke ervaring. Kraanvogels, luister maar eens…

Vol goede moed gaan we op stap en maken een paar grote oversteken. Rune heeft problemen met zijn roer, maar dat lossen we op. Moe en koud arriveren we tegen de avond in een klein havenstadje. We landen aan bij een camping, maar de beheerder vinden we niet. Wel komen we een aardige Roemeen tegen, die hier werkt. Hij biedt ons een heerlijk kopje koffie aan en als ik mijn survival eten wil klaarmaken, dan zegt hij, dat gaat niet door! Hij geeft ons een groot bord heerlijke soep volgens traditioneel grootmoeders recept, met balletjes van rijst en gehakt. Het heet Ciorbã de perisoare. We mogen hier ook onze spullen drogen.

Daarna gaan Rune en ik boodschappen doen. We krijgen een lift van een aardige Zweed, die normaal eigenlijk nooit lifters meeneemt. Maar ons dus wel. Hij vind het super leuk om over onze tocht te horen. Hij kajakt zelf ook, maar nooit meer dan 15 km:). Verder lopen we na de boodschappen nog een paar keer binnen bij de Roemeen, Marian, die nachtdienst heeft en dus de hele nacht wakker is. We laden onze powerbanks op, verversen het water en richten de kajak opnieuw in. De nieuwe boodschappen en het water moeten tenslotte weer netjes opgeborgen worden!