Dag 3, 2 juni 2019: Saltvik – Väjern (45 km)

Het was een stralende dag, ik zag alweer zeilbootjes voorbij varen. Maar vanochtend heb ik eerst gewacht tot de hoge golven wat minder hoog waren. Ik had ingeschat dat 1,6-1,8 meter moest kunnen. Als ik langer zou wachten, dan werd de tijd om te varen zo kort. Toch was het eerste stuk, om de kaap heen echt spannend, de golven waren echt hoog en kwamen terug van de rotsen waar ze tegenaan sloegen. Een klotsbak, spannend. Precies op de hoek was het het ergst. Ik heb toen maar niet gezwaaid naar een zeilboot die langskwam, ik was te druk in de weer. Mensen die het idee hebben dat de Zweedse kust een eenvoudig en rustig karakter heeft, hebben het mis. Toen ik gisteren tijdens een wandeling een praatje maakte met een meneer die zijn huisje aan het opknappen was, vertelde, dat men het hier het ‘Schotland van Zweden’ noemt. Vanwege het ruige karakter van de zee….

Vrij vlot na de bocht kreeg ik een klein stukje wind schuin van achter en kon ik af en toe op een golf mee en versnellen. Dat was erg leuk, heerlijk om daar doorheen te kanoen. Maar een onsje minder had ook gemogen 😊. Voor de rest was het tegenwind. Ik heb geprobeerd de route aan te passen aan de wind, maar er waren hele stukken waarop je er niet aan ontkwam. De punt van de kano knalde iedere keer weer op een golf en dan sloeg het water weer omhoog. Ik had een forse tegenwind die van ver over het water aankwam, waardoor de golven ook hoog opstuwden. Maar ik hield de moed erin want elke golf kwam ik dichter bij hogewal en de golven zouden dan afnemen. En dat gebeurde ook.

In de lunchpauze heb ik mijn kleren gedroogd, er was heerlijke zon. En ik kwam Christa nog tegen (zie fotootje hieronder).

Uiteindelijk nam de wind wat af aan het einde van de dag en kon ik nog wat tempo erin krijgen. Om 8 uur vond ik een prachtig strandje om te eten en mijn tentje op te zetten. Ik ben hartstikke tevreden met deze dag!