Dag 55, 24 juli 2019: Bergafjärden – Härnösand (56 km)

Het is een zeldzaam mooie kano-dag. Met weinig wind, tot veel wind mee. Zelfs de oostenwind houdt zich in, waardoor de golven vanuit zee goed te doen zijn. Nou ja, goed te doen.. Ik ben er inmiddels aan gewend dat de golven, wanneer ze van achteren komen, eens in de zoveel tijd met een hoop gebruis volledig om mijn middel heen walsen. Zonder spatscherm zou ik echt niet kunnen!

De eerste oversteek is echt heel lang. Maar het fijne is dat er eilandjes zijn als markeringspunten, en boeien. Er komt ook een vrachtschip voorbij, dus dat leidt lekker af. Dan zie ik een soort pinguïn, en nog een en nog een. Ze vliegen massaal over me heen, ze drijven in het water, het is echt geweldig. Ik denk de brede snavel van een Alk te zien. Nu ben ik gelijk helemaal tevreden dat ik deze route binnendoor heb gedaan. Want als ik buitenom was gevaren, dan had ik deze leuke Alkjes gemist.

De tweede oversteek is eigenlijk wel een gezellige baai. Ik kan de huisjes en de bomen aan de oever van de baai zien, dat vind ik altijd wel leuk. Op een gegeven moment, hoor ik weer huilen. Ik begin te scannen om te kijken waar ze zitten. En dan zie ik ze. Een hele kluit zeehonden op een plek met platte rotsen die net boven water uitkomen. Er zit alleen een zeehond wat agressief te brommen en te proesten. Nu heb ik voor het eerst het gevoel, dat het niet alleen maar lieve beestjes zijn…. Ik weet natuurlijk niet of het tegen mij bedoeld is, maar het klinkt in elk geval niet als een hartelijk welkom. En ik ben nog best ver weg.

De dag eindigt weer met wind vanuit het oosten. Oh, nee, denk ik, dat zijn weer golven van zee. Maar de windkracht is precies goed, het houdt me bezig maar de golven zijn verder prima te doen. Waar de golven in een soort trechter komen, tussen de vaste wal en een eilandje die voor het stadje Härnösand ligt, versterken de golven elkaar en er ontstaan een soort van wind-tegen-stroming-golven. Ik houd de hoge wal aan van het eiland, waardoor ik er vrij soepel langs kom.

Een jongen met een vriendin in een Canadese kano komen me tegemoet. Het is duidelijk dat de jongen graag de golven in wil, maar zijn vriendin heeft er duidelijk minder zin in. In zijn eentje lukt het niet, en misschien maar goed ook, want het is echt wel een beetje een golf-chaos daar.
Ik vaar door het stadje, waardoor ik zo langs de supermarkt vaar.

Op de camping wacht een grote verrassing. Naast dat ik Christa tref, zijn de campingbeheerders Louisa en zus Alicia ook heel enthousiast dat ik langskom. Louisa kent Jim Danielsson, de grondlegger van de Blue Ribbon! Hij was een aantal jaren geleden ook op de camping en Louisa heeft toen van hem een gesigneerd exemplaar van zijn boek gekregen.