Category: Blog Blue Ribbon HBB – 2019

De kanokoorts loopt weer hoog op nu de schouderblessure voldoende hersteld is. Samen met Christa met de kano op het dak naar Kopenhagen! Daar wisselen zeekajakker Rune en Christa van plaats. Rune gaat samen met mij naar het Noorden en Christa gaat weer terug naar Nederland.

De tijd vliegt onderweg, tot op het moment dat de auto pruttelt…. Hij is sneaky van autogas op benzine overgegaan. De auto vertraagt al, maar daar verschijnt een bord ‘benzinepomp 2 km’. Poe, zouden we het redden… en verder wil hij niet. Daar staan we dan, met eten en water voor 7 dagen, maar geen benzine. Gelukkig is het snel weer okee en kunnen we weer verder. Voor de nacht vinden we een camping en slaap ik weer in mijn vertrouwde tentje.

Tot ik ‘s ochtends heel vroeg wakker word van een onweersknal. In een reflex schat ik in dat ik de boel nog kan opbreken voor de regen losbarst. En dat lukt voordat de hemel openbreekt. Rune heeft een heerlijke kardemom cake die we om 4 uur ‘s ochtends in de auto opeten als ontbijt. Met de bliksem knallend om ons heen en een droge tent om straks mee te beginnen. Het voelt als Easy Kayakker part two;) het avontuur is al begonnen en de reflexen zijn er nog:)

Op de terugweg vanuit Zweden besluit ik te kijken of ik de tocht toch nog kan afmaken.

De fysiotherapie die ik krijg voor mijn schouderblessure in Nederland is super. Na een echo door een ex-profbasketballer, Krum, helpt Marcha met het herstelplan. Ik oefen veel en het lukt om het kajakken op te bouwen tot drie uur aan een stuk, met een iets andere techniek.
Op mijn werk krijg ik veel medewerking en het lukt om een paar belangrijke zaken op tijd rond te krijgen.

En ineens is het dan alweer september, tijd om te gaan voordat de dagen te kort worden en het risico op kou en slecht weer te groot. Ik ben er klaar voor!

Na 2000 km stopt het avontuur! Mijn schouderblessure voelde niet veilig in de golven en veiligheid staat bovenaan. Nog 370 km naar Haparanda.

Een lid van de jury van de Blue Ribbon zegt, kom terug in september als je blessure over is. Dat overweeg ik nog… Maar ik kijk terug op een bijzondere reis, 2000 km kust in mijn uppie. De overweldigend mooie natuur, de ontmoetingen en nieuwe vrienden en het ontdekken waarom ik dit eigenlijk doe, vanwege de vrijheid in de natuur, heel dicht bij de beestjes en voor de uitdaging te doen waar je van droomt.
Bedankt voor alle leuke reacties tijdens de reis, Rick.

De wind waait vol uit het noorden, stormachtig en dat blijft zo de komende dagen tot zelfs de hele week. Dit komt mij niet goed uit. Zaterdag net in het laatste uur voor mijn rustdag heb ik een blessure opgelopen aan m’n schouder bij het corrigeren van de kano met de golven die achterop kwamen. Het is meer dan zomaar een pijntje. Medische check was nodig en het advies is 5 dagen rust en dan voorzichtig opbouwen. Dat stormachtige weer helpt met accepteren dat even niet kanoën het beste is, maar leuk is anders. Je wilt toch eigenlijk verder. Ik zit nu steeds te kijken wanneer ik het beste kan gaan. En dat is als de wind eindelijk gaat liggen en de golven wat zijn weggeebt.

Als het toch niet over gaat, heb ik wel een fantastisch avontuur en uitdaging gehad. En voel mij wel goed over wat ik voor elkaar heb gekregen en hoeveel moois ik gezien heb en geweldige leuke ontmoetingen ik heb gehad. Eigenlijk zou ik eind deze week naar huis gaan en volgende week weer aan het werk. Dus het is een beetje mission impossible aan het worden om de laatste 370 km te varen. Ik heb het werk gevraagd of ik eventueel een week later kan beginnen, maar dan moet de schouder en het weer ook nog meevallen. Best spannende en onrustige dagen. Het is zoals het is.

De laatste dag voor mijn rustdag. Er staat een stevig windje mee en ik ga vandaag een grote oversteek doen. De golven zijn behoorlijk, maar ik ben hier bij een schiereiland, ik denk dat het verder op zee wel beter is.

Het punt waar ik naar toe wil, het uiteinde van het volgende schiereiland, kan ik nauwelijks zien. Is het dat schemerige punt in de verte? Met behulp van mijn navigatie, blijkt dat het inderdaad te zijn. Ik twijfel nog even over de oversteek maar dan denk ik, als ik het nu niet doe, dan wordt het met tegenwind, dus ik ga ervoor!

Op 2/3 van de oversteek zit een wat korter schiereiland en daar liggen velden met grote keien. Ik heb mijn route er doorheen al uitgestippeld, want dat is wat korter. De keien liggen redelijk diep, waardoor de golven hier best onstuimig zijn. Maar daarna is het even een stuk rustiger, wel lekker!

Ik heb contact met Fabian, een jonge Zweedse collega-Blue Ribbon kajakker. Hij had contact met mij gezocht en we hebben een leuk telefoongesprek gehad. We hebben genoeg om uit te wisselen. Een ding heb ik goed onthouden. We eten allebei couscous, maar hij is wel wat jaloers op mijn goulashsoep die ik er af en toe bij eet als saus. Dus ik bewaar een pak, voor als we elkaar ontmoeten.

Het laatste stuk heeft wat beschutting van stenengroepen en eilandjes, dus dat is wel fijn aankomen. Na 3,5 uur varen wil ik het eerste beste eilandje op voor een sanitaire stop, maar daar zijn de meeuwen het absoluut niet mee eens. Dit is eigenlijk de eerste keer dat er meeuwen op me af vliegen. Ze hebben vast jonkies, laat ik ze maar wat rust gunnen, denk ik en ik vaar verder naar het haventje.

Eigenlijk ging deze oversteek best wel snel. Doordat ik zo bezig ben en de golven om me heen, valt de snelheid niet zo op. Maar ik ging meestal boven de 8 km/uur en ik heb een paar stukjes super fijn gesurft met de golven mee. Daar haalde ik toch zeker 10 – 11 km/uur :):) Ik vind dat hard, maar voor mijn overbuurmeisje Lena, die bij de Nederlandse kanotop hoort, is dit als een rustig invaartempo….