In this blog, Rick describes his Dutch Coast & Wadden Wild nature trip. He paddled this trip in 2021 to ask attention for the preservation of the wild nature of the Dutch sea and Wadden region.
De wekker gaat vanochtend vroeg (om kwart voor 4)! Je moet er wat voor over hebben, als je met het tij wilt meevaren.
De zon is net op als ik vertrek van de Eemshaven voor het laatste deel van mijn tocht langs de Nederlandse kust. Best een gek idee dat ik bijna klaar ben. Ik vaar met het tij mee naar binnen, de Dollard op, op zoek naar de houten grenspaal.
Voorbij de Eemshaven wacht mij een verrassing, de Bocht van Watum staat nog droog! Daarom ga ik via de hoofdgeul, gezellig vlak bij de grote schepen en het snelle veer Emden Borkum ;).
Wind, stroom golven, alles zit vandaag mee. Bij Delfzijl moet ik even wachten op een binnenvaart schip en ineens zie ik vlakbij een vin van bruinvis! Even later komt een zeehondje even kijken hoe het gaat. Hier in de buurt kun je bij de Punt van Reide achter een muur ook vanaf land zeehonden van dichtbij bekijken, heb ik aan Christa verteld. Ze gaat er langs en ziet inderdaad veel zeehonden.
En ook twee zeehondenonderzoekers vanuit de zeehondenopvang in Pieterburen. Mooi dat zij dit belangrijke werk doen voor de zeehonden!
En dan ga ik op zoek naar de grenspaal, die moet hier ergens zijn. Ja, Daar is hij, wat gaaf. Na wat zoeken naar een geultje, kan ik er heel dichtbij komen. Erg bijzonder! Ik heb het gehaald! De hele kust van Nederland!
En nu nog even door naar Nieuwe Statenzijl. Dat is nog best wel een peddel!
Moe, maar erg gelukkig kom ik uiteindelijk aan in Nieuwe Statenzijl, waar Christa me al staat op te wachten.
En nu ben ik er echt. Wat was dit een fantastische tocht. En wat heb ik veel beleefd. Wat een prachtige natuur langs de Nederlandse kust, Al die vogels, schelpen, zeehonden, groene stranden, primaire duintjes, bontbekpleviertjes, sterns, eidereenden, noem maar op. Echt de moeite waard, echt belangrijk om dit te beschermen en te behouden. En om veel van te genieten!
Van prachtig slikkig wad naar de rokende pluimen van de Eemshaven
Deze etappe van mijn lange tocht langs de Nederlandse kust en Wadden vaar ik samen met goede vriend Lutger. Zon, wind mee, heerlijk.
Het is best puzzelen want eigenlijk kun je pas 1,5 uur voor hoogwater de haven uit. Wij willen zoveel mogelijk van het drooggevallen wad zien en worstelen ons al 2 uur en 45 minuten voor hoogwater over een dun laagje fel stromend water richting Waddenzee. 3,5 km per uur, maar erg leuk:) Eenmaal op open water krijgen we wind mee en later nog wat stroom. Heerlijke tocht!
En…. volgende week vrijdag ga ik op pad voor het einde van deze grote tocht langs de Nederlandse kust. De Eems op, tot de grenspaal in de Dollard bij Nieuwe Statenzijl. Voelt wel gek dat ik er nu bijna ben…
Vandaag gaan we samen een etappe van Rick’s tocht langs de Nederlandse kust varen. Rick en ik, in onze oude, vertrouwde tweepersoonskano, waarmee we al zo veel avonturen hebben beleefd. Super leuk en heel toepasselijk, dat Rick mij op deze manier bedankt voor mijn bijdrage aan zijn tocht. En daarom schrijf ik deze keer het verhaal over de belevenissen van vandaag.
Spannend, en ik heb er zin in om weer als van ouds met zijn tweeën over het Wad te varen. En ik word niet teleurgesteld. Het wordt een geweldige tocht, met alles erop en eraan! Maar dat weet ik nog niet als ik Rick ontmoet in Lauwersoog. Hij is een paar uur eerder aangekomen en heeft er al een tocht van ongeveer 30 km opzitten. Maar het tij is goed en het weer ook, al dreigt een onweersfront boven het vaste land (code geel!!) bijna roet in het eten te gooien.
Erg fijn dat Marieke en Tim de logistiek deze keer regelen, dus daar hoeven we ons niet druk over te maken. Het is half 8 als we vertrekken van de lage steiger in Lauwersoog voor onze avondtocht. Met bewondering kijk ik naar de Sternstee, het broedvogelponton bij de ingang van de haven, dat drooggevallen is op het Wad. Dat dit schip niet wegzinkt in de modder, denk ik, terwijl ik me een voorval op deze plaats herinner waarbij ik het leidend voorwerp was….
En dan, de zee! Heerlijk om weer zo vrij te zijn. We varen er met een flinke vaart overheen, al is het best ruig. De stroming mee maar wind tegen, wat een nare korte golfslag geeft. Maar het plezier om samen weer op pad te zijn is veel groter en we genieten van het weidse uitzicht over de zee, de vogels om ons heen en de frisse wind in ons gezicht.
Het wordt langzaam avond als we richting het wantij gaan. Met laag water vertrokken, dus de zandplaten zijn nog goed zichtbaar. De vogels zijn er maar druk mee, zoekend naar pieren en schelpjes in het zand. We zien een groep lepelaars op hun karakteristieke manier in hoog tempo het lage water doorzoeken naar voedsel.
Dan passeren we enkele zeehonden met jonkies, die met hun grote ogen nieuwsgierig kijken wat voor een bezienswaardigheid er nu voorbij komt varen. Dat hebben ze nog niet vaak gezien, twee mensen peddelend op een enorme blauwe zeehond 😉. In de verte ligt een drooggevallen zeilschip en de zakkende rode zon wordt langzaam zichtbaar als het wolkenfront eindelijk wegtrekt over land.
Na een groet aan de droogliggers die we passeren, hebben we een korte pauze bij het wantij dat ons nog de weg verspert. In korte tijd echter, verandert de zandige barrière in een weidse plas met water die ons uitnodigt om verder te varen. Dat doen we dan ook. Maar hier hebben we de stroming tegen terwijl de platen langzaam overstromen en de tegenwind maar niet afneemt, wat wel was voorspeld.
Het wordt een pittig stuk, met forse wind, stroom en golven. We lopen zelfs vast op een plaat waar Rick op af koerst om de stroming wat te ontwijken. Maar er staat nog niet genoeg water en we komen echt geen steek vooruit. Dus ik stap met enige tegenzin uit en trek de kano los. Op aanwijzingen van Rick, sleep ik hem voort naar een klein geultje in de buurt, waar het water weer diep genoeg is om te peddelen. Ongelooflijk, hoe hij deze geul kan vinden in deze eindeloze waterplas om ons heen, terwijl het donker al veel van de eventuele nuances in golfslag wegneemt. Fijn, dat Rick zich zo goed kan redden met de digitale navigatieapparatuur, want ik zie alleen maar eindeloos water en een enkel lampje ver weg aan de horizon in de donkere avond.
Nu we weer kunnen peddelen, doen we dat ook met volle kracht, want de stroming is sterk en de golven druisen onstuimig om ons heen. Ze klappen op de boeg, en af en toe krijg ik de volle laag over me heen. Maar daar ben ik inmiddels aan gewend en na flink doorzetten, bereiken we uiteindelijk de volgende geul. Daar krijgen we de stroming mee. De golven blijven onverminderd woest, de wind blijft tegen, maar het einddoel is in zicht. Boven ons trekken de sluierwolken op en de sterren worden zichtbaar. Dan komt de rode maan op, vol en rond, prachtig in de zwarte nacht.
Het duurt toch nog lang voordat Rick de koers met 90 graden draait, om de lange smalle vaargeul in te slaan, die dwars door de kwelders naar de haven van Noordpolderzijl leidt. De geul schijnt met prikken en boeien aangegeven te zijn, maar in het duister zien we geen hand voor ogen. Daarom schijn ik met de zaklamp van mijn mobiel over het water en vinden we tenslotte een boei. En nog een, en nog een, totdat we uiteindelijk in een smalle vaart belanden. Het verstilde water tussen de kwelders vormt een schril contrast met de woeste zee die we achter ons hebben gelaten. Moe, maar vol van de belevenissen van de tocht, bereiken we tegen één uur de stille haven van Noordpolderzijl, waar we onze kano uit het zwarte water van de nacht hijsen. Wat een gave tocht was dit, een mooier bedankje had ik me niet kunnen wensen!
Vandaag ga ik Christa bedanken voor al haar inzet met halen en brengen. Wij gaan een nachtetappe samen varen in de twee persoonskano, van Lauwersoog naar Noordpolderzijl. Maar eerst moet ik nog in Lauwersoog zien te komen. Voorzichtig glibber ik in de haven van Nes over een lange boten helling die erg glad is met slib en algen vanwege het super lage water, een uitdaging op zich…
bij de haven van Nes
En dan vaar ik door het drooggevallen slikkige wadden landschap. Op volle snelheid door de geulen naar het wantij. De zeehondjes zijn al vroeg wakker:)
In de verte zie ik een prachtige platbodem liggen, daar zal ongeveer het wantij zijn. De schippers van de platbodem en ik groeten elkaar even als ik voorbij vaar en we raken aan de praat over de fantastisch mooie ochtend en het super lage water. En dan krijg ik een net gebaķken pannenkoek met suiker aangeboden!! En er is niets beters dan een pannenkoek als je nog 25 km voor de boeg hebt. Dit soort ontmoetingen zijn zo leuk op de wadden, midden in de prachtige, ongerepte natuur.
Ik houd zoveel mogelijk de vaste wal aan om de tegenstroom in de geulen te vermijden, tot ik weer in de hoofdgeul kom en met de stroom mee vaar naar Lauwersoog. En daar in de haven ligt mijn Rijkswaterstaat-natuurproject samen met de Waddenvereniging en Vogelbescherming. Het broedvogelponton de Sternstee. Het gaat slecht met de sterns in de Waddenzee en Rijkswaterstaat wil daar graag wat aan doen. Echt natuurlijke oplossingen zijn nog lastig te vinden, daar wordt nog op gestudeerd. Maar een broedvogelboot in een haven blijkt een prachtige tijdelijke oplossing. Er zitten nu al 40 paartjes op, en heel veel jonkies. Ondanks al mijn werk met collega Denise en Gerius, vertrouwen ze mij niet… Want de sterns vliegen allemaal luid krijsend de lucht in als ik aan kom varen. Ik maak een snelle foto en peddel door om ze rust te gunnen.
Al wachtend op de steiger tot het vanavond laag water is, komt een groep van GKV (Groningse Kano Vereniging) langs, met goede vriend en fanatieke zeekanoër Lutger. Dat is een gezellige break zo!!
Dat merk ik al bij vertrek. In plaats van meteen een stromende geul te volgen, moet ik nu een heel eind lopen over het wad en zak ik steeds dieper weg in het slik. Uiteindelijk ga ik gewoon in mijn kano zitten en gebruik hem als soort van slik-slee. De boot is glad en glijdt soepel over het slik. Dat gaat veel sneller!
Bij de haven meld ik me aan. Ik kan direct door, er komen geen schepen aan. Dat is fijn, want er is veel stroming. In no-time race ik voorbij de haven, ik vaar wel 14,5 km per uur! Dat is super, want straks krijg ik na het wantij nog een flink stuk tegenstroom. De vissers gaan ook al weer op pad, hoor ik op mijn marifoon die nog op het havenkanaal staat.
Het geultje wordt al snel een eindeloze zee met tegenstroom tot ik bij de volgende geul ben. Daar kan ik aftellen want zeekanoër Lars Visser van Ameland komt mij tegemoet varen en we zullen elkaar rond mijn 30 km punt treffen. Met de golven en wind in de rug, maar stroom tegen vaar ik door. Ver weg, in het tegenlicht van de zon zie ik bij de boeien van de vaargeul een silhouet gaan. Dat is vast Lars. Via whats app-live ziet hij mij ook en samen surfen we richting het Danziggat. Om en om spurten we vooruit op de golven. We zijn iets laat en de tegenstroom begint al op te bouwen bij de haven. Het is daardoor een wasbord met stevige golven, dus we houden wat afstand en peddelen er soepel door.
Bij de pier van de haven staat de havenmeester. Ik mag van hem overnachten op het veldje bij de havenkantoor, ondanks dat de nieuwbouw nog niet klaar is. Echt top, wat is dit een leuke haven! Ik hang meteen mijn natte kleren uit om te drogen. En Lars heeft nog wat toeristische tips en wijst mij de weg naar de jumbo:)
