Wat ben ik moe! Het was een mooie dag maar zwaar. Het eerste stuk was emotioneel pittig. De plek waar ik 4 dagen rust genomen heb om de schouder te laten herstellen. Het stuk waar ik half kreupel richting de haven ging. En het stuk dat ik gevaren heb na vier dagen, om te kijken of het toch zou gaan. En bizar genoeg stond de wind bijna in dezelfde richting. Maar de golven waren veel hoger door de storm van gisteren.
Ik was gespannen, lette erg op mijn lage peddelslag. De golven braken op de ver in zee lopende rotsen. En toen er een periode de golven die aan kwamen iets rustiger waren, versnelde ik en ging langs de punt waar ik in kustwater kwam waar ik nog niet geweest was. De schouder was ok:) en ik bleef erg gefocust tot ik bij het haventje was, in de luwte. Wow, wat was ik blij!! Hier zou ik met Christa een kopje thee drinken als het goed was gegaan, vorige keer. Maar ik kwam daar toen niet aan… maar nu wel! Ik heb een foto gemaakt voor Christa en het moment gevierd met Rune.
We hebben daar geluncht. We waren laat, pas om 11 uur vertrokken om de stormgolven wat te laten zakken. Uiteindelijk hebben we 45 km gevaren met wind in de rug en golven van 1 meter tot 1.80. Wat was dat opletten steeds, maar ook héérlijk de wind mee. Letterlijk en figuurlijk:)
Dapper! Heel veel succes en plezier verder!